Oto znów uroczystości rzymskie poddają mi temat do pogadanki z wami, drogie moje Dzieci. Miałam szczęście być obecną 2 VI na ceremonii beatyfikacji bł. Jana Bosco, ceremonii wspaniałej, która nie może wzruszyć do głębi serca. Cała bazylika św. Piotra tonie w świetle, tylko obraz nad głównym ołtarzem w prezbiterium zasłonięty i dokoła niego światła pogaszone. (...) W ceremonii biorą udział dostojnicy Kościoła: kardynałowie, biskupi, całe zastępy duchowieństwa świeckiego i zakonnego oraz licznie zgromadzeni wierni. Jeden z postulatorów wstępuje na podwyższenie w prezbiterium i czyta głośno cały tekst dekretu beatyfikacyjnego. Ledwie skończył, opada nagle zasłona pokrywająca duży obraz, dokoła niego zapalają się natychmiast setki lamp i w morzu światła, w glorii ukazuje się oczom zebranych tłumów nowy błogosławiony, wyniesiony na ołtarze. Chwila to przejmująca, święta, a z każdego serca wyrywa się prośba: "Błogosławiony Janie Bosco, módl się za nami!" Po południu o 5.45 dalszy ciąg ceremonii, tym wspanialszej, że Ojciec św. przybywa uczcić nowego błogosławionego (...)

Kanonizacja św. Urszuli Ledóchowskiej. Rzym - Plac Św. Piotra, 18 maja 2003 roku.

Wpatruję się w obraz nad wielkim ołtarzem: przedstawia bł. Don Bosco w chwale niebieskiej. Otoczony niezliczoną ilością świateł spogląda na nas dobrym swym uśmiechem, a u stóp jego korzy się sam Ojciec święty, i kardynałowie w purpurze, i biskupi, i dygnitarze papiescy i świeccy ze wszystkich stron świata - wielcy i mali... (...) Oto wielkość świętości, największa chwała, jedyna, która nigdy nie przeminie. Triumfatorzy świata cieszą się przez krótką chwilę chwałą ziemską, po której często przychodzi zapomnienie, a nieraz po entuzjastycznym "Hosanna" następuje... "Crucifige!". Błogosławiony Jan Bosco w krainie wieczności, krainie radości i pokoju, cieszy się chwałą, która nigdy się nie skończy - chwałą świętości. Wobec tej chwały wszystko inne blednie - "marność nad marnościami i wszystko marność"!
Biedny, z najniższych warstw społeczeństwa pochodzący, z nędzą walczący pokorny ks. Bosco, świętością - "ad maiorem Dei gloriam" - zdobył sobie aureolę chwały, która jest odblaskiem wiecznej chwały Majestatu Bożego. Jaka stąd dla nas nauka? - Największe dobro na ziemi, to świętość, jedynie ważny cel, do którego warto na ziemi dążyć - świętość, jedyny skarb, który należy zdobywać - świętość, jedyne źródło szczęścia, które nigdy nie wysycha - świętość, świętość i zawsze świętość! Powinniśmy więc wszyscy zrozumieć, że obowiązkiem naszym najważniejszym na ziemi - starać się o świętość, niekoniecznie o tę świętość, która do kanonizacji prowadzi (iluż jest nieznanych nam świętych w niebie, którzy nie ustępują w świętości świętym wyniesionym na ołtarze), ale do tej świętości nam dążyć, która nie domaga się od nas rzeczy nadzwyczajnych, jedynie wiernego spełnienia obowiązków życia codziennego, spełniania woli Bożej dla Boga i z Bogiem! Często myślimy, że to tak trudno zostać świętym i dlatego rezygnujemy ze świętości, uspokajając swe sumienie twierdzeniem: "Świętość nie dla mnie". Ale to błąd! Musimy stać się świętymi, jeżeli chcemy dostać się do nieba. Lecz nie bójmy się, nie na nadzwyczajnych pokutach, na długich modlitwach, na heroicznych aktach cnót polega świętość, ale na cichym spełnieniu woli Bożej. Najlepsza modlitwa - to ciągłe zgadzanie się z wolą Bożą, najlepsza pokuta - to ciche, radosne przyjmowanie woli Bożej, najcudowniejszy akt miłości - to wierne wykonanie woli Bożej we wszystkim. A więc z dobrą wolą i ochotą... do świętości!

Matka Urszula Ledóchowska

"Dzwonek św. Olafa", lipiec 1929 (w: Urszula Ledóchowska "Wybór artykułów 1915 - 1939". Wybór: S. Ancilla Kosicka, S. Józefa Zdybicka. Redakcja i opracowanie graficzne: S. Urszula Lesiak, S. Jolanta Olech, S. Franciszka Sagun. Rzym 1981, Dom Generalny Urszulanek SJK).