Objęła Zgromadzenie po tragicznej śmierci poprzedniej przełożonej generalnej m. Franciszki Popiel, przewodziła jemu w latach epokowych zmian w Kościele powszechnym - Soborze Watykańskim II (1962-1965) i wyborze papieża Polaka - (1978), zakończyła trzecią z kolei kadencję zaraz po doprowadzeniu do beatyfikacji matki Urszuli Ledóchowskiej (1983).

Z matką Urszulą Ledóchowską zetknęła się już jako dziecko w swojej rodzinnej Łodzi, gdzie przyszła święta organizowała placówki urszulańskie. Zafascynowana jej postacią, po kolejnym spotkaniu, tym razem na Uniwersytecie Warszawskim, na którym matka Urszula przekonywała studentki, bo wzorem kolegów odbywających służbę wojskową, wybierały służbę na Polesiu - wśród biednej ludności różnych wyznań - wstąpiła w 1938 roku do Zgromadzenia. Wysłana do Mołodowa, współpracowała z matką Franciszką Popiel, jedną z najbardziej charyzmatycznych postaci zgromadzenia urszulanek szarych oraz legendarnym księdzem Janem Zieją, misjonarzem poleskim. Te trzy niezwykłe postacie polskiego Kościoła, ukształtowały jej dalsze życie.

Śluby zakonne złożyła podczas okupacji, w 1941 roku, opiekując się w tym samym czasie bezdomnymi ofiarami wojny oraz organizując tajne komplety dla gimnazjalistów i licealistów. Zaangażowana w akcję pomocy Żydom, wraz z innymi siostrami uratowała kilkadziesiąt żydowskich dzieci. Po latach wspominała małą Jasię, której trzeba było przed wyjściem na ulicę bandażować główę, by nie zdradził jej wygląd, opowiadała też o zdarzeniu na dworcu kolejowym w Warszawie, gdy podróżując z małym żydowskim chłopczykiem, wsiadła do pociągu jadącego w przeciwną stronę, żeby jak najszybciej zejść z oczu przyglądającym się jej i dziecku żandarmom niemieckim. W ubraniu cywilnym chodziła pod mury getta, uczestnicząć w akcji pomocy Żydom.

Niemal całe swoje życie zakonne związała ze słynnym "Szarym Domu" sióstr urszulanek w Warszawie, który z czasem stał się jednym z rozpoznawalnych symbolów stolicy. W 1939 roku dom był przystanią dla mas uchodźców z całej Polski, podczas okupacji działała w nim kuchnia Rady Głównej Opiekuńczej, tutaj mieściły się też instytucje Państwa Podziemnego. W kaplicy sióstr urszulanek odprawiane były Msze św. oraz rekolekcje dla żołnierzy Szarych Szeregów i AK, a podczas powstania warszawskiego, w którym zginęły cztery siostry urszulanki, dom pełnił rolę placówki pomocy dla walczących powstańców i ludności Powiśla. Po wojnie, podniesiony z gruzów Szary Dom stał się jednym z ośrodków niezależnego życia kulturalnego i intelektualnego stolicy. Tutaj spędził ostatnią noc kardynał Karol Wojtyła przed wyjazdem do Rzymu na konklawe, które obrało go papieżem. Matka Andrzeja Górska była świadkiem tych wszystkich wydarzeń, które stały się częścią polskiej historii, opisanych i ukazanych później w książkach i filmach.

W 1964 została przełożoną generalną, skupiając się w swojej pracy na działalności misyjnej Zgromadzenia, organizując nowe placówki w Kanadzie, Argentynie i Brazylii oraz przywracając placówki w krajach skandynawskich - Danii i Finlandii. Przeprowadziła proces beatyfikacyjny matki Urszuli Ledóchowskiej, zakończony pierwszą uroczystością beatyfikacyjną na ziemi polskiej - w Poznaniu w 1983 roku, podczas drugiej pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny.

W późniejszych latach dużo uwagi przywiązywała do upowszechniania w szerszych kręgach społeczeństwa dziedzictwa duchowego św. Urszuli Ledóchowskiej. Doceniała rolę współczesnych mediów, sama miała lekki styl pisarski i talent literacki. Była autorką wielu artykułów o życiu św. Urszuli, ks. Jana Ziei oraz historii i działalności zgromadzenia urszulanek szarych. Zaangażowana w proces kanonizacyjny bł. Urszuli Ledóchowskiej, niosła jej święte Relikwie do ołtarza podczas kanonizacji w Rzymie (18 maja 2003).

Powszechnie szanowana, cieszyła się uznaniem dwóch kolejnych papieży - Pawła VI i Jana Pawła II oraz prymasów Polski - Stefana Wyszyńskiego i Józefa Glempa. W 1997 roku uhonorowana przez jerozolimski Instytut Yad Vashem orderem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata, w październiku 2007 roku odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Orderem Odrodzenia Polski.

Była osobą niezwykłych zalet ducha, jedną z tych postaci Kościoła, które w mrocznych czasach wojny i totalitaryzmu musiały zaświadczyć o Chrystusie, a w trudnych latach odbudowy, umacniać nadzieję w Chrystusie, wypełniając wiernie Jego przykazania.