Gdy powoli cichły rezurekcyjne dzwony,
a hufce niebieskie
po uroczystej liturgii zmartwychwstania
wracały do nieba, rodziła się Julia.

Anioł Stróż rozwinął skrzydła u wezgłowia kołyski.
Pod sklepieniem szczęścia
zapalił kaganek wiernego czuwania.
Promyk słoneczny rysował
Ciepły uśmiech na twarzy dziewczynki,
W domowym ognisku ukrył się
wiosenny śpiew skowronka i zapach śnieżyczek.
Łąki dolnej Austrii ustrojone w świąteczny poemat
zazieleniły się gościńcem nadziei.

Bóg otwierał kolejny rozdział Księgi Zbawienia.
W przestworzach kreślił drogę ufności.

Pośród pagórków światła i nadziei
ścielą się baldachimy ciemnych dolin bólu. Małopolska w pejzażu tysiącleci
na krętych tasiemkach ścieżek.

Błękitnymi wodami spływają
trzy krzyże na herbowej tarczy.
Rozległym pokojem uciszonej tęsknoty
pulsuje szczęśliwy powrót do ojczystych źródeł.
Głęboki błękit nieba
otwarty aż po horyzont wieczności.
Firmament łask przegląda się
w niebieskim spojrzeniu niebieskiej Panienki.

Newski Prospekt jak ikonostas pod błękitną kopułą nieba.
Święta Katarzyna wznosi się niczym ikona u carskich wrót.
Wokół pękate cerkwie z rozgwieżdżonymi sklepieniami
w złocie, zieleni i brązie.
Ławrańska perła przytulona do soboru Aleksandra
jaśnieje w płomieniach niemilknącego Hospody pomyłuj!
Monastyr otulony zaśpiewem modlitw i kroplą ciszy.
Batiuszka ostrożnie zamyka furtki zła.
Bulwar nad Mojką wygrzany kanikułą
szuka wytchnienia w objęciach białych nocy.

Matka kroczy po chybotliwych ścieżkach stolicy carów.
Zbiera, jak okruchy chleba, rozproszone ziarna polskości.
W świątyni serca, w oku Opatrzności, szuka szczęśliwej gwiazdy.

Wychowawczyni i nauczycielka
zagarnia plon w snopy urodzaju.
Utrzęsiona miara miłości
kipi w zanadrzu zbudzonego psalmu.

Promienny uśmiech jak jutrzenka
pod baldachimem błękitu.
Dobroć jak kubek źródlanej wody
na progu wieczoru.

W zakamarkach serca grają
wrażliwe struny duszy.
Naręcza dni
uginają się pod brzemieniem łask.

W samym sercu stolicy nad Newą
smukła iglica Pałacu Admiralicji
mieni się w srebrnym nurcie Fontanki.
Pajęczyna kanałów otula miasto,
prężą się mosty, kaskady zbiegają z. marmurów.
Złoto kipi na kopułach soborów.
Cerkiew na Krwi, jak zastygła łza
w otwartej ranie.

Hrabina Ledóchowska zapaską zmierzchu
przewiązuje odchodzący dzień.
Pośród orszaku sióstr
czuwa w krużgankach misji,
konspiracyjną codzienność
troskliwie obleka w kształty prostoty.

Urszula Michalak, ur. 1957 r., urszulanka szara (1982), dr filozofii (1996, KUL), poetka, eseistka. Od 1997 r. mieszka i pracuje w Łodzi. Prowadzi wykłady z przedmiotów filozoficznych (metafizyka, etyka, antropologia filozoficzna, historia filozofii, logika praktyczna) w łódzkiej filii UKSW, Instytucie Teol., Salezjańskiej Wyższej Szkole Ekonomii i Zarządzania oraz w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Artykuły filozoficzne, wiersze, eseje publikowała w ok. 40 tytułach prasowych, w takich jak: Akant, Człowiek w kulturze, Fraza, Gość Niedzielny, Integracje, Łódzkie Studia Teologiczne, Niedziela, Nowa Okolica Poetów, Okolica Poetów, Poezja dzisiaj, Powściągliwość i Praca, Przegląd Powszechny, Przewodnik Katolicki, Via Consecrata, W drodze.

Wiersze Urszuli Michalak były publikowane w wielu antologiach poezji, prezentowane w TVP Lublin, w Polskim Radiu. Jest autorką szkiców filozoficznych Sens bycia człowiekiem, W poszukiwaniu ostatecznej perspektywy życia osobowego, dziewięciu książek poetyckich, laureatką kilkudziesięciu międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów poetyckich i literackich. Członek Związku Literatów Polskich.