Św. Urszula Ledóchowska

Św. URSZULA LEDÓCHOWSKA. Utalentowana nauczycielka i wychowawczyni, poliglotka, a zarazem zakonnica i święta, która powinna się znaleźć w podręcznikach naszej historii jako jedna z "matek niepodległości", odzyskanej przez Polskę w 1918 roku. W plebiscycie na "Polkę wszech czasów", ogłoszonym przez Muzeum Historii Polski i Magazyn Historyczny "Mówią Wieki", Matka Urszula Ledóchowska znalazła się na szczycie listy po Marii Skłodowskiej-Curie, gen. Elżbiecie Zawackiej "Zo"i Irenie Sendlerowej"

Ta fascynująca kobieta potrafiła zarazić prawie 800 dziewcząt i młodych kobiet ideałem życia dla Jezusa i dla ubogich w nowym zgromadzeniu urszulanek, które od koloru prostego habitu zyskały miano urszulanek szarych. Twierdziła przy tym, że najskuteczniejszym sposobem ewangelizacji jest radość czerpana z kontemplacji Serca Jezusa, wypełnionego miłością do ludzi.

Przeżywając tę ważną rocznicę (stulecie urszulanek szarych), pragniemy wyrazić Bogu wdzięczność za dar Matki Założycielki, która prowadzona przez Ducha Świętego i wsłuchana w głos Kościoła pozostawiła nam charyzmat od Serca Jezusa Konającego, mocno zakorzeniony w duchowości św. Anieli Merici, o którym św. Jan Paweł II powiedział, że jest to charyzmat tak bardzo głęboki, a jednocześnie bardzo ludzki, bardzo otwarty, nowoczesny, ewangeliczny, prosty, tak bardzo otwarty na najróżnorodniejsze sytuacje

Święta Urszula w ostatnich słowach Testamentu z taką mocą i troską do nas, drogich swoich dzieci, pisze: Bądźcie święte i błogosławieństwo Boże na Kongregacji naszej spoczywać będzie. Bądźcie święte i dusze do Boga pociągniecie z łatwością. Bądźcie święte i szczęście Boże w was mieszkać będzie. Bądźcie święte i będziecie pociechą dla Serca Jezusa Konającego. Bądźcie święte! Przejmijmy się tym wezwaniem, zachowajmy je głęboko w naszych sercach, rozważajmy, co ono nam mówi tu i teraz, i kształtujmy naszą codzienność według wysokiej miary życia ewangelicznego.

Amazonki Boga, lekka kawaleria - tak mówiono o szarych urszulankach. Porównanie nasuwało sie wszystkich, którzy zetknęli się z nimi w pierwszych latach niepodległości, jaśniejącej osobliwie w Polsce kolorem szarym. Cechą „lekkiej kawalerii urszulańskiej” była umiejętność szybkiego reagowania i łatwość przystosowania się do każdych warunków.

„Mamy być lekkie jak pionki na szachownicy, nie przywiązane do osób, miejsca i pracy, przerzucane dziś tu, jutro tam, jak prawdziwa straż przednia” - pisała matka Urszula Ledóchowska do swoich szarych sióstr. I siostrzany zastęp urszulanek, pomny na słowa Matki: „Pracy tak wiele, a robotnic mało, więc jedna musi starczyć za dziesiątki siłą woli, hartem duszy, zapomnieniem o sobie, poświęceniem bez granic” - zdobywał tereny dotąd niedostępne.

Książkę czyta się bardzo dobrze: jest bardzo dobrze napisana, pięknym stylem - „wciągającym”, zabarwionym emocjonalnie. Zawiera mnóstwo szczegółów świadczących o wielkiej staranności autora. Jest ogromnie potrzebna ze względu na propagowanie tak potrzebnych współczesnym Polakom wzorców obecnych w codziennej pracy ss. urszulanek ...
Andrzej Ruszkowski, historyk

Pochód świętych przez karty polskiej historii trwa od wieków. Jak mawiał św. Franciszek Salezy, do tego by osiągać szczyty doskonałości, trzeba mało teorii, ale bardzo wiele praktyki. Dobrze pokazuje to przykład św. Urszuli, której życie błogosławionymi nićmi splata się nie tylko z trudnymi dziejami odzyskującej niepodległość Rzeczpospolitej, ale także z biografiami innych świętych, a przede wszystkim z historią wielu ludzi i wspólnot, w tym z ukazanym w niniejszej książce Sieradzem. Dobrze więc, że książka o świętej Urszuli, patronce jednego z najstarszych polskich miast ukazuje się właśnie teraz. Wszak pochód świętych nie ustaje, czego dowodzi beatyfikacja ks. Jerzego Popiełuszki i oczekiwanie na wyniesienie na ołtarze Jana Pawła II, któremu Urszula Ledóchowska była bardzo bliska.
Tomasz Gołąb, dyrektor warszawskiego oddziału „Gościa Niedzielnego”